Yalnızlık

Bir “yalnızlık” var, bir de “yapayalnızlık”

Yalnızlık, ingilizcedeki “solitude”… Aslında iyi ya da kötü bir durum değil. Kendinizi dinleme, bir an durma, içselleşme, dua etme, dinlenme ve kendinizle ilgili çalışmalarınıza odaklanma fırsatı bu. Bu tür faydalı yalnızlık fırsatı günlük hayatta pek karşımıza çıkmıyor. “Yapayalnızlık” ise ingilizcede “lonileness”… İşte bu kötü.

Yapayalnızlık korkusundan yalnızlıklarımızı yok ediyor kendimizle buluşup hesaplaşamıyoruz. Sosyal hayatta da birbirimizin yalnızlıklarına engel oluyoruz, sözde yalnız kalmamak adına. Belki de bu nedenle, yalnızlığıyla ve bunun üzerinden kendisiyle barışık olmayan çok insan var. Bir an dursalar, durmayı deneseler, varmak istedikleri noktanın burası olduğunu anlayacaklar.

Ama iki yalnızlık türü birbirine karıştırılıyor.

Bir üçüncü tür yalnızlık da “Tanrı gibi yalnız” olmak.

Bunu da kişi kendisi hazırlıyor. Kendine durmadan yatırım yapan, her işte zirveyi hedefleyen, güçlenen, hassaslaşan, hep dinleyen, veren insanın yalnızlığıdır bu. Muktedirdir ve imdat çağrılarını yanıtsız bırakmaz. Hep el altındadır. Ona herkesten çok güvenilir. “Yetiş” dendiğinde Hızır olur yetişir. Gücü yetmezse güç bulur, zamanı yetmezse zaman yaratır yine yetişir.

Onun için insan ilişkilerinin dengesi kaçmıştır. Bu durum da farkında olmadan onun doğası olmuştur. Ancak ender zamanlarda, kendi sorunlarını çözemediğinde yalnızlığının ayırdına varır. İşte o zaman Tanrı gibi yalnızlıktaki ‘gibi’ kelimesinin anlamını idrak eder. İnsan olduğunu hatırlar.

Böyle bir insan tanıyorsanız, dağlar gibi güvendiğiniz ve yaşarken sırtınızı yasladığınız, sakın bozmayın onun kutsanmış yalnızlığını ama ara sıra sessizce sarılın ona. Bir ihtiyacı olmadığından değil, sadece istemeyi öğrenmemiştir o…

Suavi Kendiroğlu 2014

(Resim : “In Solitude”, Eduardo Rodriguez Calzado, tuvale yağlıboya, 50×70, 2012)