Baharın ilk günleri gelip soluduğum havanın formülü değişince çocukluğumdan bir şeyler hatırlarım. Anılarımın değişmeyen dekorlarından başlıcası ayaklarımı altındaki çimenliktir. Tüm yeryüzünü kaplayan bir çimenlik. O makul boyutlardaki bahçe benim paha biçilmez ve engin dünyamdı. Çimlere doyasıya basardım çünkü orada iyi ya da kötü ot diye bir şey yetişmezdi. Yabandı, vahşiydi, gürdü. Çimen, kedi otu, yonca,…
Sizlere başımdan geçen bir olayı anlatmak istiyorum. Bu hikayede yer alan ve bugün bazıları aramızda olmayan kişilerin gerçek kimliklerini, üzerlerinde bir yargı, haksız bir etiketleme oluşmasını engellemek için saklamayı tercih ettim. Kaldı ki bu hikayedeki kişilerin tümü olaylar boyunca bir dönüşümden geçmişlerdir. Yaşamlarımızın bazı bölümlerinin anlatılacak kıvama gelmesi için düğümlerin çözülmesi, açık parantezlerin kapanması gerekir.…
Mornial Mathaway’in keşfedilmesinin ardından bu kadar değişmiş olması herkesi hayrete düşürüyor. Ben hariç herkesin hafızasında Greenwich Village’li, yetenekten mahrum, az yıkanan, iki cümlesinden birine “Ben”le başlayan, üç cümlesinden biriniyse “Bizzat”la bitiren bir ressam var. İkinci sınıf bir sanatçı olduğundan şüphe eden ama itiraf da edemeyenlerin hastalıklı gururu vardı onda ve ukalâlıklarıyla kendini dinleyenlerin sabrını taşırırdı.…
Yeni dişçim ağzıma şöyle bir baktı ve “Dişlerini nasıl fırçalarsın?” diye sordu. Bu soru beni hiç şaşırtmadı. Çünkü daha önceki dişçilerim de ilk muayenede bunu sormuşlardı. Bu işlemi hangi sıklıkla, nasıl bir fırçayla ve hangi hareketlerle yapıyordum. Deontoloji ya da mesleki etik bunu gerektiriyordu. Hastayı hastalıktan korumayı. Yurtdışındaki bir diş hekimi bu sorunun yanıtını bana…
İtalya’da yayınlanmış bir çocuk kitabında arkadaşlığın ve yalanın en güzel örneklerini bulduk… Yazan : Paz Rodero – Çizen : Jozef Wilkon Dünyanın en güzel ormanında bir ırmak akardı. Bu ırmakta da bir balık yaşıyordu. Bütün zamanını ilginç yosunlar arasında dolaşarak, akıntılarla oynayarak ve suya dalan güneş ışınlarını yakalamaya çalışarak geçiriyordu. Irmağını pek seviyordu. Ancak hiç…
Bu garip öykü kılıç sanatı üzerine tahminen XVII. yüzyılda yaşamış olan, Itto-ryu okulundan bir usta tarafından yazılmış eski bir kitaptan alınmıştır. Tao ve Zen renkleriyle bezeli bu “felsefi” öykü zihnin çalışma şekli ve dış dünyayla ilgili özlü bilgiler içerir. İçeriği herkese ve her alana hitap etmektedir.
Bir kelebeğe dönüşme öyküsü (ve dönüşemeyenlere ne olduğuna dair) Bu öykü en kısa zamanda sesli versiyonuyla birlikte sunulacaktır.
